Je knikt als de arts het behandelplan uitlegt.

Natuurlijk doe je mee - je wilt leven. Maar vanbinnen giert de twijfel. "Wat betekent dit? Wat zijn de gevolgen? Heb ik eigenlijk wel een keuze?" 

​​

Je ligt in bed, maar je komt niet tot rust.

De zorgen blijven terugkomen. Over wat er gaat gebeuren, hoe je lichaam zal reageren, of je wel genoeg doet. Je merkt dat je hoofd maar doorgaat, terwijl je snakt naar rust.

​

Je bent gewend alles goed te regelen.

Maar deze situatie valt niet te overzien. Je weet niet wat er op je afkomt of wat werkt. Dat maakt je onrustig. Je zoekt houvast, maar vindt het nergens.

​

Je zegt: “Het gaat wel hoor.” 

Maar van binnen breek je. Iedereen bewondert jouw kracht, maar bijna niemand ziet je angst. Je wilt niet zeuren, maar je mist iemand die je écht begrijpt.

​

Je wilt iets doen dat écht helpt.

Je zoekt naar manieren om je lichaam te ondersteunen en je geest tot rust te brengen. Maar je verdrinkt in informatie. Wat werkt écht voor jou?

​

​Je hebt het gevoel dat je leven stil staat.

Je agenda, je gesprekken, je gedachten - alles draait om die rotziekte. 

Je bent patiënt, maar je wilt vooral weer méns zijn.